Turbulentie, Extended Essay & World Peace March

Twee weken geleden was mijn laatste bericht en sindsdien is er zoals gewoonlijk weer verschrikkelijk veel gebeurd. Hier alleen de hoogte/diepte punten van de laatste twee weken.

Toch begin ik eerst met een quote waarvan ik de waarde de laatste weken heb leren beseffen en leven.

Take life serious and with a blink.

Neem het leven serieus en met een knipoog.

Twee weekends geleden was mijn zus nog op bezoek waarvan ik erg genoten heb. De avond na haar vertrek kwamen een aantal studenten van het United World College in Mostar op bezoek voor twee dagen. Dat was heel gezellig en ik heb veel met ze gedaan. Vooral met mijn co-year Isabelle heb ik nog heerlijk veel mee gepraat. Al tijdens hun visit moest ik echter keihard aan de slag om mijn mathematics portfolio, economics internal assessment, extended essay en een self-design labreport af te krijgen. Verder had ik ook nog een environmental systems test die gelukkig wel goed ging maar de combinatie van al die dingen in een week was gewoon veel. Omdat ik de week ervoor vanwege het bezoek van mijn zusje en later het bezoek van de Mostar studenten ervoor gekozen had om vooral te genieten had ik niet veel tijd om de hoeveelheid werk af te krijgen die ik moest doen. Het probleem dat ik soms heb, is dat ik niet alleen langzaam ben maar dat ik dingen goed wil doen. Veel geslapen heb ik dus niet. Dat heeft een aantal effecten op mijn humeur. Ik ben geloof ik niet vaak zo prikkelbaar geweest. Dat werd nog verterkt omdat de school vond dat ik verantwoordelijk was voor alle gebeurtenissen rondom het bezoek van de Mostar studenten (hier hoef ik niet verder op in te gaan) en dat resulteerde in een paar venijnige e-mails van de schooldirectie en wat gesprekken. Aan het eind van de week was ik het zat.

Gelukkig was het long weekend dus kon ik weer opladen. Ik moest alleen zaterdag en zondag nog doorwerken om alles af te krijgen en toen dat zover was moest ik er echt even uit.

Maandag pakte ik de fiets en fietste ik naar de grens met Kroatië en nog een stukje verder. De racefiets die ik had was een beetje krakkemikkig. Het zadel was iets te laag en ik had wel apparatuur, maar niet de goede om het te corrigeren. Verder kon ik niet naar de eerste versnelling terugschakelen dus bij iedere steile heuvel meost ik van mijn fiets af en de ketting handmatig op de eerste versnellig zetten. Dat voegde wel wat extra romantiek en ergenis toe aan mijn fietsavondtuur. Na een prachtige, druilerige dag door de natuur, kleine weggetjes, pittoreske dorpjes en nevelige bergen kwam ik na 130 kilometer in de stromende regen weer terug in Duino. Ik was physiek gesloopt en mentaal hersteld. Ik heb in geen tijden zo heerlijk geslapen.

Vorige week was wat rustiger. Donderdag avond ben ik met Habib (Lebanon) en Ben (Hong Kong) uit eten geweest. Verder zijn de first years nu druk bezig met de EE show en hebben de secondyears net de uitnodigingen voor de show gekregen waarin we traditioneel ons moeten verkleden als een karakter uit het thema van de show. Heel cliché kreeg ik Cristoforo Colombo als karakter. Ik verheug me op de show van volgende week vrijdag.

Vrijdag kreeg ik ook het droevige nieuws dat mijn moeder miltkanker heeft en nu waarschijlijk chemotherapie moet volgen. Ik heb alle vertrouwen dat ze er weer goed uitkomt.

Mijn extended essay is nu ook af. Het is me gelukt zonder veel stress en daar ben ik heel blij mee. Bijna alle studenten zijn nu heel erg aan het stressen om het af te krijgen. Verder wordt er ook hard voor SAT's (Toelatings exames voor US universiteiten) gestudeerd. Ik doe daar niet aan mee omdat ik het liefst naar University College Maatstricht (in jeweetwel waar) wil. Dat voor de volgende redenen: Ik heb me gerealiseerd dat ik me nog niet helemaal klaar voel om verder van mijn roots vandaan te gaan dan ik nu al ben. De Nederlandse cultuur is een deel van mijzelf en het is niet goed dat deel van mijzelf te negeren. Als ik nu verder weg ga benk ik bang het contact met mijn roots te verliezen. Ik denk dat eerst teruggaan naar Nederland, ondanks mijn eerder wens om niet terug te keren, me beter voorbereidt op een internationaal leven waarin ik me gelukkig kan voelen dan naar een buitenlandse universiteit te gaan. Verder is Maatsricht nog steeds heel internationaal en het college ook.

Zaterdag was de Peace March in Trieste. Eerst was er een hardloop van zeven kilometer naar het centrale plein van Trieste waar ik met een aantal andere UWC studenten aan mee deed. Daarna was er een bijeenkomst met honderden mensen op het Piazza dell'Unita in een harmonieuze ambiance en een band die muziek speelde zodat het eindigde in een feest. Of het voor de wereld vrede veel uikmaakt? Ik kan het alleen maar hopen.

En het leven gaat weer in volle vaart verder. It does not matter where it brings you. Take it serious and with a blink. Face it as it is.