In the end/Time to say goodbye/Life goes on

Deze titel geeft de tijd vanaf mijn laatste schrijven tot nu perfect weer. Nu ik eraan terugdenk lijkt het alsof het voorbij is gevlogen. Toch heb ik elke seconde, elke knuffel, elk studiemoment, elk examen en elke stap doorleefd.

Nu ik hier zit, thuis, en terugdenk aan mijn UWC-tijd heb ik veel warme herinneringen, maar voelt het toch leeg, alsof ik er nog niet helemaal bij kan. Ja, natuurlijk zijn er de herinneringen aan alle prachtige, gekke, malle en hartverwarmende avonturen, maar het is nog geen tijd om te reflecteren. Daarvoor is het nog te vroeg en vooral nog te onwerkelijk.

Die onwerkelijkheid wordt vooral veroorzaakt doordat ik nog steeds niet volledig accepteer dat het over is. Ik weet het, maar ik voel het nog niet. Het voelt nog steeds alsof ik in september weer naar Duino vlieg. Dat ik dan weer aan een nieuwe serie blogs begin. Dat dit blog niet mijn laatste UWCAd blog zal zijn.

Thuis zit ik weer in een gemakkelijke leunstoel. Ben en Cindy, mijn co-years uit Hong Kong, zitten naast me. Gevoelens van nostalgie zijn van hun gezichten af te lezen. Beide kijken in hun yearbook. Messages. Friendship. Warmth. Het is precies zoals Salamu, mijn first year uit de Westelijke Sahara, het treffend zei: 'Memories. In the physical world we won't see each other, but in our memories we will meet over and over again. They are beautiful memories.'

In the end. Vanaf 1 mei, het laatste weekend voor mijn examens heb ik vooral twee dingen gedaan. Gepraat met vrienden en gestudeerd. Mijn examens waren vrij gemakkelijk. De taal examens gingen het best. Met de andere liep ik vaak tegen tijdsproblemen aan. Ik heb nog nooit zoveel academische kennis op een moment gehad. En toen, het laatste examen. Italiaans. Het was makkelijk. Te makkelijk. Na een uur ging ik weg. Buiten wachtte ik op de rest. Uitgelaten en schreeuwend van vreugde renden we naar Porto voor een sprong in de koude Middellandse Zee. The IB was over.

De laatste dagen was het vooral gezellig. Niemand wilde beseffen dat het einde het einde was aangebroken. Ik ook niet.

Time to say goodbye. Mijn familie kwam. Vele families kwamen. Elke nacht zat ik in Porto met anderen. Gewoon zitten. Niets zeggen. Soms was er een gitaar. Zachte droeve tonen. Iemand speelde alsof of hij nog een laatste keer alles wilde geven en zeggen dat hij van ons hield. De IB show was er. Ik zie de tranen weer voor me, de knuffels en de warmte erna. Het schrijven in elkaars yearbook. De closing ceremony. Speeches en als laatste de UWC diploma uitreiking. Samen met de andere graduates zongen we 'If you're out there' van John Legend. Weer de tranen, het echte afscheid nemen. Langzamerhand liep UWCAd leeg. Samen met de vertrekkende studenten en families vertrok een deel van mijn leven. Een enerverend leven.

De laatste avond en nacht voelde leeg. Toch was ik ook blij. Ik voelde me een beetje vreemd de laatste dagen met mijn blijheid tussen al de tranen. Alleen bij het afscheid van mijn beste vriend Hemayat stonden we beide als kleine kinderen te huilen. En toen was het tijd voor mij. Een laatste knuffel. Een laatste kus. En de bus vertrok.

De anticlimax was dat ik er de volgende halte weer moest uitspringen omdat ik een van mijn koffers was vergeten. Ben bleek de zijne ook vergeten te zijn en nu zal ik voor mijn eerstejaars bekendstaan als de Nederlander met zijn komische acties.

Uiteindelijk was ik toch weg en later zette ik weer voet op eigen bodem. Thuis.

Life goes on. Thuis? Wat is dat? UWCAd was mijn thuis. Het huis van mijn ouders is mijn thuis. In mijn leven zal ik nog vele plekken hebben waar ik mij thuis zal voelen. 5 juni ga ik weer weg. Ik ben er blij om. Ik zou het lastig vinden om lang te blijven. Ik wil Nederland nog niet als mijn thuis beschouwen. Dit vooral omdat ik een beetje bang ben voor het gewenningsproces. Eerst ga ik naar Libanon, dan Syrië, Jordanië, de Westelijke Jordaanoever en Israël en dan weer terug. In september begint mijn universiteity.
Life goes on. Op het UWC heb ik het prachtig gehad. Maar ik heb er vooral geleerd hoe ik de rest van mijn leven ook prachtig kan maken.

Als laatst zou ik graag nog alle lezers, vrienden en familie bedanken voor de steun en de lieve berichten. Mijn dank gaat vooral uit naar Marco, Sarah, Elisa en Floris die altijd achter me hebben gestaan en me de hulp hebben gegeven wanneer ik die nodig had.

Nu op het eind keer ik weer terug naa het begin van mijn blog. De titel geeft niet alleen het proces van de laatste maan weer. Het zijn ook de titels van drie songs waar ik van hou en die ik in de laatste jaren vaak heb beluisterd. Songs die mijn gevoelens versterkten. Of het op het UWCAd nu rauwe levensenergie, schone droefenis of verhalende rap was, mij rest slecht dit gedicht:

New Directions

I want to travel as far as I can go,

I want to reach the joy that’s in my soul

I want to broaden the horizons that I know

I want to live,

to exist,

to be

I want to hear the truths inside of me.