Jordanie, Syrie en Libanon

Na een enerverende tijd in Israel was ik een week in Jordanie. Met Aws (je spreekt het uit as 'Aus') mijn UWC eerstejaars heb ik 'Amman verkend. De stad zelf is niet heel interessant, maar vooral groot. De enige cultuur historisch interessante plek zijn overblijfselen van het oude Ummayad koninkrijk en die zijn prachtig gesitueerd op de top van een van de 19 heuvels waarop 'Amman is gebouwd. Het lukte Aws om er na sluitingstijd binnen te komen toen niemand er meer was en even later genoten we van een prachtige zonsondergang tussen de ruines in de stilte.

Een ander hoogtepunt in Jordanie was Petra, een indrukwekkende oude ruinestad in een schitterend bergachtig woestijnlandschap. De ruines waren ooit de hoofdstad van het Nabateense koninkrijk en zijn ook een deel van het Romeinse Decapolis geweest. Na de Romeinse tijd hebben de kruisvaarders er zelfs een kasteel gebouwd, maar dat was al eeuwen nadat de stad verlaten was na een aardbeving. En tegenwoordig is het zoals vele plaatsen een fantastische touristische bestemming.

Ik had slechts 8 uur om Petra te verkennen omdat ik nog terug naar Amman moest. De entree zelf is nog twee kilometer van Petra vandaan de wandeling ernaartoe loopt door een ravijn die op het eind uitmondt met een spectaculair uitzicht op de 'Treasury' (zo wordt het genoemd, het is waarschijlijk een tempel), een gigantisch 34 meter hoog bouwwerk dat is uitgehakt in de rotswand. De rest van de vele tomben die in de omgeving te vinden zijn, werden ook uitgehakt op de zelfde manier en de meeste van hen zien er nog heel gaaf uit (het droge woestijnklimaat helpt daarbij). De 8 uur die ik er had, heb ik vooral doorgebracht met een woestijn/bergtocht om alle ruines en afgelegen plekken te kunnen verkennen en een keer, zonder bedoeling, verdwaald te raken.

Verder was Jordanie vooral uitrusten en uitslapen en veel praten met de familie van Aws over het doen en laten in Jordanie en Nederland. Het speciale aan de familie is dat ze atheistisch zijn en dat komt niet vaak voor in het Midden Oosten.

Na een week nam ik een taxi naar Damascus en hoopte ik van te voren dat ik geen uitgebreide checks zou krijgen omdat ik in Israel & de Palestijnse gebeiden was geweest, maar het ging allemaal van een leien dakje. In Damascus logeerde ik bij een student van de vader van mijn Libanese UWC co-year. Hij komt uit een vrij rijke Syrisch familie en hij liet mij, samen met zijn vriende, de hele stad zien. Zijn vrienden zijn allemaal Syriers die op een na (en die is half Duits) allemaal in het buitenland wonen (Saudi Arabie, in Libanon, de VS, Nigeria en Ivoorkust. Allemaal waren ze op vakantie 'thuis' in Damascus en allemaal behoorden ze tot de rijke Syriers. De jongeren onder deze 'rijken' willen meestal graag een luxe materialistisch leven leiden en worstelen met de oude conservatieve culturele tradities. Na twee dagen bij Ahmad gelogeerd te hebben, heb ik nog twee nachten bij de Nederlandse ambassadeur in Syrie gelogeerd en ben ik nog naar Palmyra geweest.

Vanaf een berg boven Damascus is een schitterend uitzicht op de stad en de oude stad die de Syriers trots en propagandistisch, maar ook met enige rechtvaardiging de oudste continu bestaande belangrijke stad ter wereld noemen. De oude stad zelf is prachtig en alle Souqs (markten) zijn een ervaring om te verkennen en de citadel is een prachtplek waar vaak concerten worden gehouden (Ik ben er naar de Gorillaz geweest). De Syriers zelf zijn naast de Palestijnen de meest vriendelijke mensen die ik er ooit heb ontmoet. Zo werd ik een keer spontaan toen ik verdwaald was bij een familie binnen uitgenodigd om wat te eten en zijn de meeste mensen direct in voor een gezellig praatje. De grootste Do's en Don'ts in Syrie zijn het onderhandelen bij iedere aankoop want anders wordt je flink afgezet en zelf als het lukt de prijs met 50% omlaag te krijen, dan is het soms nog steeds duurder dan wat een normale Syrier zou betalen. 50% is wel heel veel daar, zelfs 30% is knap omdat de Syriers ware meesters in het onderhandelen zijn. De 'Don't' is praten over politiek omdat mensen er nog steeds vanwege hun afwijkende mening gearresteerd worden.

Na een paar supergezellige dagen met Ahmad en zijn vrienden in Damascus gingen we met zijn allen naar Palmyra om een klein, maar beroemd deel van de rijke Syrische geschiedenis te bezichtigen en dat was met een stel gekke, vrolijke, jonge locals een stuk leuker dan alleen of gewoon als buitenlandse toerist.

De laatste etappe van mijn reis was weer Libanon waar ik nog twee dagen bij Habib verbleef. Onderweg naar Beirut werd ik nog geholpen door een andere Syrische Ahmad die als electricien in Libanon werkt en woont. Na twee relaxte dagen was het weer tijd om naar Nederland te gaan. Eindelijk ruist. Nu heb ik de tijd om over de laatste twee jaar en speciaal de laatste twee maanden na te denken terwijl ik kratten met aardappels versjouw op mijn werk.