Suffering for Dutch Orals & Easter in Slovenia

Heey Iedereen,

Aangezien ik al weet-ik-niet-hoe-lang-geleden voor het laatst geschreven heb hier de hoogte - of diepte - punten van de laatste tijd.

Toch eerst even voor de leukigheid: Kifek is een van de vele manieren waarmee je 'hoe gaat het' kan zeggen in het Arabisch. Over Leukigheid gesproken, ik heb geen idee of dat een officieel Nederlands woord is. En dat is nogal onhandig omdat ik mijn MONDELING EXAMENS Engels, Italiaans en Nederlands heb gehad. Dat was hoogte en diepte punt 1.

. 2 (do you get it) is RELAXATION. Na een zware first term en een superzwaar begin van de tweede, was het even super relaxed.

Het tegenover gestelde van super relaxed was pasen. In drie van de vier paasdagen ben ik keihard gaan FIETSEN.

Uiteraard zijn deze drie niet de enige gebeurtenissen. Er zijn nog meer klijne dingetjes - details - die het leven zo interessant maken.

Om maar te beginnen bij mijn mondeling examens: mijn Engels ging goed, mijn Italiaans was iets lastiger en mijn Nederlands... Well, het komt erop neer dat het met mijn mondelingen van makkelijk naar moeilijk ging. Het was vooral een hele zware hap met keihard werken en minder resultaat dan ik verwacht had. Anderhalve week van tevoren begon ik met het voorbereiden en opnieuw leren van alle literatuur kennis die ik verloren heb sinds mijn vertrek uit NL. In anderhalve week gaat dat natuurlijk niet, maar dankzij het briljante organisatie talent van Nienke kwam het aardig in de buurt. Uiteindelijk had ik mijn mondeling examen (twee weken geleden) en ik kreeg precies de vragen die ik niet wilde hebben. Maar ja, dat is dus pech gehad. De examens zijn over en na mijn IB schriftelijk examens hoef ik dan waarschijnlijk nooit meer een examen Nederlands te doen: Heerlijk! Of ik een hekel aan Nederlands heb? Niet echt, maar het behoort niet tot mijn favoriete talen om te studeren en literair te analyseren.

Studeren voor mijn mondelingen was zo'n beetje de de laatste ademtocht van het wanhopig tegen de klok inwerken dat ik dit laatste schooljaar heb meegemaakt. Het was ook anderhalve week met heel weinig slaap. Dat was ook vrij interessant omdat ik, na een paar nachten met minder dan vijf uur slaap, in een soort geïsoleerd, surrealistisch en schemerig belevingswereldje terechtkwam.

Enfin, daarna besloot ik om een week lekker te chillen en te genieten van de Italiaanse zon, ijs, fantastische gesprekken en weinig academisch werk doen. La vita è bella e divertente.

Ondertussen heb ik ook piano lessen en wiskunde bijlessen genomen, is het me gelukt om het uiwisselings project met Mostar in de Links group te integreren en om er een budget voor volgend jaar te krijgen.

Ook hoorde ik dat ik ben aangenomen voor University College Maastricht. Ik moet nog kijken of ik er naar toe wil.

Toen was het pasen. Vier dagen vrij om veel geks uit te halen. Ik had het in mijn hoofd gehaald om naar Ljuljana te fietsen. Zo gezegd zo gedaan nietwaar? Inderdaad, met een piepkleine rugzak waar mijn tandpasta niet eens meer inpaste, zonder slaapplek voor de komende nacht en op een oude, maar fantastische racefiets vertrok ik vrijdag om 6 uur 's ochtends naar Ljubljana. Lekker avonturieren. De tocht voerde me langs wonderschone heuvel- en berglandschappen, een sneeuwbui, door rustieke bergdorpjes over 100 km naar Ljubljana, een van de kleinste en kalmste hoofdsteden van Europa. Daar ontmoette ik een heel aantal andere UWC'ers die met de bus, liftend, of ook met de fiets waren aangekomen (ze waren donderdag vertrokken en kwamen pas na mij aan). Van hen hoorde ik ook dat in hun hostel een bed vrij was zodat ik voor die nacht een goede slaapplaats had. De redenen dat ik mijn tocht alleen maakte waren het vrijheids gevoel; ik kon doen wat ik zelf wilde en was alleen en, met minieme middelen, van mezelf afhankelijk. Verder is het ook dat als ik onafhankelijk van anderen ben, makkelijker tot het gaatje kan gaan en er fysiek en mentaal sterker uit kan komen. Ook vind ik het soms heerlijk om alleen te zijn en het geeft me onvoorstelbaar veel levenslust en energie. De belangrijkste reden echter, is misschien toch wel dat ik mensen ontmoet die ik anders nooit zou hebben ontmoet. Toch vraag ik mezelf vaak af of de eenzame extreme tochten die ik maak (de terugweg was in alle opzichten extremer) me niet te dicht bij het randje van de 'afgrond' brengen. Of ik niet teveel op mijn tandvlees loop (dat doe ik soms zeker). Of de destructieve elementen van mijn uitspattingen niet de constructieve overschrijden. Het verlangen tot, soms, extreme acties komt voor een deel voort uit het verlangen om mezelf te testen en mezelf iets te bewijzen. Over destructie of fatalisme gesproken, ik vind het somehow prettig om dicht bij die 'afgrond' te zijn. Dicther bij het gevaar heb ik sterker en intenser het gevoel dat ik leef. Opzichzelf vind ik dat een aantrekkelijk (niet het beste woord hier), maar zeker ook een eng en gevaalijk idee.

Na anderhalve dag (en dat is best wat voor Ljubljana) door Ljubljana te hebben gelopen en veel plekjes bezichtigd te hebben (een Sloveense co-year die er woont liet ons veel plekken zien) vertrok ik weer op de fiets. Zoals ik al zei was het in alle opzichten extremer dan de weg naar Ljubljana. Het landschap was zo niet nog mooier. De colletjes waren steiler en talrijker. De mensen die ik tegenkwam waren heel behulpzaam, vriendelijk, internationaal georienteerd en gastvrij: ik kreeg een keer na een klein probleempje met mijn achterband prompt een ontbijt aangeboden en 's middags toen ik moe was en geen water of voedsel meer had, kreeg ik zomaar bij een familie een uitgebreide lunch voorgeschoteld. De Sloveense cultuur is trouwens vrij uniek omdat het een mix tussen Italiaanse, Zuid-Slavische en Germanische culturen is. Slovenië is nu een van mijn favoriete landen.

Enfin, na veel stijgen en dalen en twee crashes (van een van die twee heb ik nog steeds een wond die pijn doet), een prachtige Sloveense ervaring en 175 km (langste afstand die ik ooit in een dag heb gefietst), kwam ik uitgeput, maar verrijkt in Duino terug.

Happy Easter,

Christof