EE and Rest

Vorige week was ik van plan om weer een bericht te posten, maar er kwam niet zoveel van. Er was namelijk het volgende aan de hand. Mijn extended essay first draft. En omdat ik practisch alles nog moest schrijven, deed ik twee weken geleden niet veel anders dan aan mijn EE werken. Mijn essay gaat over militaire buitenlandse interventies voor humanitaire doeleinden. Het komt er ongeveer op neer dat het ene land, of een groep of landen, een ander land aanvalt om de mensenrechten van de mensen in het aangevallen land te beschermen. Dit combineerde ik met een ethische theorie (mijn essay was in toegepaste filosofie) die het doden van burgers in oorlog moreel probeert te rechtvaardigen. Omdat de interventies en de theory of double effect, zoals het heet niet samengingen probeerde ik er nieuwe criteria voor te formuleren. Ik had me goed voorbereid, toch kwam ik er tijdens het schrijven al snel achter dat het door mij gekozen onderwerp vrij lastig was. Over het onderwerp was veel geschreven, maar wat ik probeerde, het aanpassen van de double effect criteria aan militaire buitenlandse interventies voor humanitaire doeleinden, had nog niemand gedaan. Ik must dus alles zelf bedenken en dat was nogal lastig. Ik had er ook vijf jaar over kunnen doen en had er een boek van 1000 pagina's over kunnen schrijven. Verder merkte ik dat ik het niet eens was met waar ik over schrijf. Het klinkt misschien een beetje ingewikkeld en lastig; alles uitleggen in detail is echter nog lastiger en daar ga ik me nu niet aan wagen. Het feit is dat de eerste ronde in 'the battle against my Extended Essay' is over. 1-0.

Verder was het weekend waarin in het essay schreef toevallig ook het longweekend en bijna iedereen ging weg. Behalve degenen die een Extended Essay moesten schrijven. Ik ging ook weg: naar het schoolgebouw om te studeren! Het is trouwens best interessant hoe mijn perceptie van de wereld veranderd als ik achter een laptop zit met een koptelefoon en muziek terwijl ik schrijf en schrijf en schrijf. De wereld wordt kleiner, bestaat eigenlijk niet meer (bahalve als ik naar de wc moet). Het enige dat overblijft voor de ervaring ben ik en mijn computer.

Na mijn essay geschreven te hebben was ik het zo zat dat ik een dagje vrij nam om mijn World Literature essay af te ronden. Ok. Dat was niet mijn oorspronkelijke bedoeling, maar het kwam er wel op neer. Dat was ook lastig aangezien ik niet meer helemaal wist hoe ik heldere foutloze Nederlandse zinnen moest schrijven na een paar dagen in ingewikkeld filosofisch Engels geschreven te hebben.

En de nacht erna, ondanks een 'rustdag', kon ik dankzij al dat studeren en niet veel bewegen niet slapen. Ik had daarna een echte rustdag nodig.

Dat was mijn extended essay avontuur. Dinsdag was er een lezing met een aantal workshops over de eerste wereld oorlog en met focus op een dichter, Giuseppe Ungariti en een schrijver uit Trieste, met de achternaam Svevo, over hun ervaringen van de eerte wereld oorlog. Het was best interessant, maar ik lette niet echt op omdat ik de nacht ervoor nauwelijks geslapen had...

De rest van de week was het relatief wat rustiger. Ik kon eindelijk eens een keer de fiets pakken en naar Slovenie racen, of een avondje lekker hangen met vrienden, of op een warme avond van een betoverende zonsondergang genieten met een paar andere studenten terwijl iemand zachtjes 'Tears in Heaven' op de gitaar speelt. Pas als het leven lastiger is krijg je door hoe dankbaar we eigenlijk moeten zijn over ons normale leven.

Ik vergeet nu dat ik maandag twee weken geleden een college meeting was die ik moest leiden. Dat ging niet helemaal zoals gewenst. Het is ook nogal lastig om een discussie waar ongeveer tweehonderd mensen bij zijn goed te leiden onder niet erg optimale omstandigheden. Eerst was er nog een assembly en er gebeurden een paar onverwachte dingen waar ik niet op voorbereid was. Ikzelf had wat dingen beter kunnen doen, het waren echter ook de onderwerpen en de manier waarop die gepresenteerd werden die het lastig en voor velen vervelend maakten. Er was onder anderen een discussie over de National/Continental Weeks die geen doel had en nogal zinlood was. Het blijft interessant om te moderaten. Ik wil er meer mee doen.

Over national weeks valt ook nog even wat te zeggen. Het leraren korps vond namelijk dat studenten teveel tijd besteden aan het organiseren van vaak geweldige shows en er totaal uitgeput van werden. Dat klopt ook en nu is er een herindeling gekomen die ervoor moet zorgen dat het wat beter gaat. Verder is er nu misschien meer sprake van een National/Continental Few Days dan een National/Continental Week. Toch ben ik skeptisch. Het lijkt er namelijk niet op dat de problemen met de verdeling zijn opgelost. Er is dan wel geen rest of Europe meer maar occidentals (Westerns, whatever that may be), toch zijn de studenten uit Oceanie samen met de studenten uit The Carribean en Afrika geplaatst. Welke logica daarachter zit weet ik ook niet. Verder is het Midden-Oosten bij Azie en ik vind echt dat het Midden-Oosten meer gemeen heeft met (Noord-)Afrika dan met (Oost-)Azie. Najah, Ik zie wel.

Dan is er nog de curfew (avondklok) kwestie. Vanwege een aantal incidenten waarin studenten buiten curfew werden gezien en zich daarin onrespectvol naar leraren gedroegen vond het leraren korps dat er te weinig respect en vertrouwen was tussen leraren en studenten en studenten onderling. Daarom maakte de headmaster een nogal shockerend statement tijdens vorige assembly waardoor alle studenten best boos werden. In de headmaster statement werden volgens mij alle UWC principes zoals openheid en dialoog voeren geschonden. Niet constructief dus. Nu is het zo dat als je gezien wordt buiten curfew je na zes overtredingen een officiele headmasters warning kan krijgen. Dat is zo onveveer de laatste waarschuwing voordat iemand van school wordt gestuurd. Ok, het is ongeloofelijk stom om zo vaak buiten curfwew gezien te worden, ik vind nu dat van een mug als curfew een grote olifant wordt gemaakt. Dit probleem is alleen een reflectie van de diepere conflicten die er hier zijn. Er is over het algemeen een gebrek aan vertrouwen en consistentie hier volgens mij. De manier waarop het door het lerarenkorps werd geuit is alleen een reflectie ervan.

Dat was dan weer een eind van een lang bericht, ik hoop dat ik niet teveel gramaticale fouten heb gemaakt en dat ik duidelijk genoeg ben geweest met mijn omschrijvingen.

Tot volgende keer.