MUN, druk, nog een keer druk, Mostar

Dat was even een tijdje geleden. Vorige week had ik het even niet meer omdat ik met mijn World literature essay aan het vechten was en het even niet meer had. Het gevecht is trouwens nog niet over, maar ik ben aan het winnen. Het is best lastig zo'n essay te schrijven zoder extra hulp (ik bedoel zonder world literature klassen te hebben).

Vorige zaterdag lukte het ook niet omdat ik in Bosnië vakantie aan het vieren was. Daar horen jullie later meer over, want eerst was er MUN en nog een hoop andere dingen, maar daar ga ik nu niet over schrijven om dit bericht niet te lang te houden. Misschien worden mijn komende berichten ook kortet. Het is namelijk best lastig om elke keer een heel verhaal neer te schrijven vanwege alle drukte...

Vorige week vrijdag (03 april) en zaterdag (natuurlijk 04 april) hadden we MUNAd 2009 (Model United Nations of the Adriatic 2009). Het was best interessant. Ik zat in het Human Rights council en als onderwerpen hadden we homosexual rights en emmigrant rights. Vooral het eerste onderwerp was interessant omdat we voor de tweede te weinig tijd hadden. Ik moest Yemen vertegenwoordigen en dat land heeft een radicaal ander perspectief dan het mijne. Kort samengevat: in Yemen zijn er absoluut geen rechten voor homosexuelen. Het hele idee wordt daar genegeerd. Voor mij was het in het begin een beetje vreemd om zo'n gezichtspunt uit te dragen. Ik geloof ook dat ik het helemaal radicaal deed. Ik argumenteerde dat het onmogelijk was voor Yemen om over zo'n onderwerp onderhandelen omdat dat rechtstreeks tegen de cultuur en religie in zou gaan. Daardoor creërde ik met een aantal andere delegaties een complete patstelling tussen ons en de delegaties van andere landen die wel iets wilden bereiken. Uiteindelijk lukte het niet om de gemaakte resolutie te stoppen wat wel jammer was. Het was in ieder geval een speciale en nieuwe leer ervaring.

De rest van de week was het weer eens lekker doorstomen en met mijn World Literature essay worstelen (dat vind ik toch een beter woord dan vechten). Dinsdag had ik mijn laatste sessie met mijn social service in Monfalcone en woensdag had ik een meeting met een aantal anderen om te werken aan een plan om volgend jaar wat meer UWC spirit te creëren.

Donderdag vertrok ik in de richting van Mostar met Sime. Hij woont in Split en ging voor het paasweekend naar huis en ik moest in Split overstappen op de bus naar Mostar dus gingen we samen. Op het laatste moment voor mijn vertrek hoorde ik dat twee second yeras ook naar Mostar gingen, maar dat ze hadden besloten om een dag later te gaan. Ik moest dus gedeeltelijk alleen waar ik helemaal geen moeite mee heb.

Na een reis van 10 uur kwamen we om vier uur 's nachte in Split aan en toen moest ik twee uur wachten op de volgende bus. In Mostar zou ik worden opgehaald door mijn UWCiM Co-years Isabelle en Lara die me daarna mee wilden nemen naar Dubrovnik. Helaas lukte dat niet helemaal (ik zag hen 's avonds) omdat mijn bus later vertraging had en ik bij het verkeerde busstation aankwam in Mostar. Ik was dus helemaal lost, en dat was een beetje problematisch omdat ik geen idee had waar in Mostar ik de residences waren, ik geen telefoon had en niet wist waar in Mostar ik was. Dus heb ik de halve dag rondgelopen door Mostar om uit te zoeken waar de residences waaren en ondertussen kon ik goed de stad bezichtigen. Het was voor mij in het begin een beetje onwerkelijk om de sporen die de burgeroorlog heeft achtergelaten te zien. Net nieuw gebouwde huizen staan naast ruïnes in het midden van de stad. In veel huizen en andere gebouwen staan zijn kogelgaten te zien en weet je. Die contrasten wennen wel: na een paar dagen voelde het bijna normaal. Het gymnasium waar onder andere het UWC zit ligt op de frontlijn en voordat de restauratie begon waren overal aan de buitenkant kogelgaten te zien. Verder ben ik bij de beroemde oude brug geweest die de verschillende kanten van de stad verbind. Vreemd genoeg is de rivier de Neretva niet scheiding tussen de kant waar de Kroatische Bosniërs en de Bosniaks wonen. Di schijdslijn ligt aan de straat waar het gymnasium ook is en is duidelijk te zien vanwege de Moskeeën aan de ene kant en de Kerken aan de andere kant. Uit de verhalen van de UWC'ers daar hoorde ik dat er nog steeds veel spanningen zijn en het soms (zeker bij stadsderby's met voetbal) ook best gevaarlijk is.
Toen ik eindelijk een van de residences gevonden had werd ik warm onthaald en even rondgeleid voordat iedereen daar vertrok, want die residence ging dicht tijdens de paasvakantie. Alle Bosniërs waren naar huis en enkele internationale studenten waren ook weg. Samen met twee Irakezen liep ik naar de andere residence en ondertussen hoorde ik van alles over Mostar en UWCiM. De residences zijn 25 minuten loepen van elkaar en een van de residences is 5 minuten lopen van de school verwijderd en de andere 25 (en hier op UWCAd klagen ze dat 5 minuten lopen al ver is). Na het avondeten namen een aantal studenten mij mee op pad om me nog wat andere plekken te laten zien in Mostar. Het voelde hierlijk; eindelijk een onbezord vakantie gevoel.

Zaterdag kwamen mijn second years aan en ging ik met hen en een second year van het UWCiM naar Sarajevo. Vooral de oude stad in Sarajevo is mooi en bijzonder. Kerken, Moskeeën en zelfs een synagoge zijn er een beetje door elkaar gehusseld. Als Bosnië ooit over haar etnische en religieuze problemen heen komt kan het een multicultureel rolmodel worden. Verder heb ik nog een aantal typische Bosnische gerechten, die vooral uit vlees bestaan, geprobeerd en ervan genoten.

Zondag ging ik met Lara, Isabelle en nog een second year uit de VS zwemmen in de Neretva tot vermaak maar ook schrik van de toeristen op de brug omdat het water er heel snel stroomt (het was dan ook nie zonder gevaar). Midden in de nacht zijn we naar een kruis op de heuvel gelopen waar we een prachtig uitzicht over Mostar hadden.

Maandag moest ik weer terug naar Duino. Helaas ging dat weer niet zonder problemen omdat ik door mijn fout een bus miste en in Split was de bus naar Triëste vol dus moest ik via Zagreb naar Triëste waardoor ik maandag ochtend een beetje vermoeid en een paar uur te laat in Duino aankwam.

Het was dan wel een heerlijk paasweekend, maar het reizen was nogal vermoeiend dus heb ik vandaag (dinsdag) vrijgenomen om uit te slapen.