B-Day and Ride to Rimini

Lieve Allemaal,

Hier is eindelijk mijn verslag van mijn project week 'The Ride to Rimini', maar eerst...

Mijn vorige bericht eindigde op oudjaar. Oudjaar? Yep, Want de dag erna was mijn verjaardag. Meestal wordt dat heel uitbundig gevierd en wordt er om twaalf uur 's nachts iets gek gedaan (Mensen onder douches en een hoop meel erover heen) dus ik verwachtte dat iets zou gebeuren.

Niet dus. Er gebeurde helemaal niets en dat was een verassing. Ik had gewoon mijn trials (die waren er ook nog!). Het is niet echt tof om een verschrikkelijk lang en saai examen te hebben op mijn verjaardag.

Maar goed. Toen ik lunch had werd ik compleet overdonderd door een gigantisch poster in de menza die door mijn vrienden was gemaakt met allerlei kleine berichtjes erop. Fantastisch. Toen hoorde ik ook waarom ze niets met me uit hadden gehaald de nacht ervoor: ik had volgens hun iets te vaakt gezegd dat mijn verjaardag eraan kwam...

'S avonds wachtte mijn grootste verassing. Ik werd zo'n beetje gekidnapped en na een hoop gestrubbel en een lange wandeling naar het midden van Cernizza (het bos vlakbij Duino) gevoerd waar al mijn vrienden zaten en we een supergezellige avond/nacht hadden met cake, liedjes en gitaar.

De trials eindigden en project week startte. Vrijdagmiddag gingen 8 avontuurlijke jongens op pad. Voor de informatie die acht jongens waren Petar, Peter, Pierre, Dylan, Mark, Sergio, Angus en ik. Ze vertrokken in de stromende regen, op fietsen die zich niet in optimale conditie verkeerden en ze hadden alleen voor drie van de vijf nachten een slaapplek...

Dat zijn dus de perfecte ingredienten voor een goed jongens avontuur en dat werd het ook. Onze project week was in een paar worden, hilarisch, succesvol, link, lichtelijk vermoeiend, avontuurlijk en kletsnat. Die eerste avond fietsten we slechts 25 km van Duino naar Cervignano del Friuli waar we konden logeren bij Frederico, een architectuur student die een oud-UWC student kende en nog steeds bij zijn ouders woonde. Toen we aankwamen waren al onze kleren doorweekt en wij een stel verzopen katten op de fiets. Toen we ons aan het omkleden waren kwam Petar erachter dat hij een extra broek was vergeten. Ook dacht hij dat hij geen extra ondergoed bij zich had en dus moest hij iets van mij lenen. Toen liep hij dus de hele avond rond in een veel te kleine onderbroek en steeds toen 'de vrouw des huizes' onze kamer inkwam, gingen wij voor Petar staan zodat ze niets zou zien. Zo kwam Petar aan de bij-naam 'Mister Tight-Pants'. Het avondeten dat we van onze gastvrije hosts kregen was sneller in onze magen dan je hap kon zeggen en daarna zaten we met de familie de rest van de avond te kaarten.

Zaterdag moesten we helaas onze kletsnatte kleren weer aantrekken en weer in de regen 110 kilometer naar Mestre ( vlakbij Venetië) fietsen. Bij mij en Peter zat het niet echt mee omdat onze bagage drager eraf brak en we moesten die met de hulp van een heel technisch oud Iitaliaantje er weer op krijgen. Toen we eindelijk op plaats van bestemming waren, voelden we ons niet alleen natter, maar ook ijskoud. Dit keer sliepen we in een keet van iemand die een kayak adventure bedrijfje had. We konden gelukkig ook onze kleren warmen en ons bij een vuurtje opwarmen. Het avondeten was ook speciaal met o.a. gegrilde aubergine en 100 gefrituurde sardines. Wat ik heel bijzonder vond aan onze group was de team spirit. Ondanks al het weer waren we heel vrolijk en zat de stemming er goed in.

Op dag drie fietsten we 80 km naar het zuiden. Op kilometers lange rechte wegen door het Italiaanse vlakke land. Langs meren. Langs de kust. Over de Po. De regen stopte en ik voelde de eerste zonnestralen op mijn gezicht. Vlak voor onze geplande eindbestemming stopte ik met Dylan om foto's te maken van een schitterende zonsondergang en imposante wolkenkastelen. Voordat we de rest inhaalden konde we het niet laten om een paar keer het van vreugde uit te schreeuwen. Whazaah! We moesten alleen wel een slaap- plaats voor de nacht zien te vinden. En waarom ook niet? Dachten we toen we bij de kerk waren. We liepen de kerk in en vroegen de priester of we misschien in de kerk konden slapen. Dat kon helaas niet, maar hij had wel een andere plek voor ons. Hij bracht ons naar een soort scouting plek in het midden van het dorp waar we heel veel eten kregen aangeboden. Wat een gastvrijheid. Na een paar nachten op de grond te hebben geslapen, was ik eraan gewend geraakt en ik sliep als een roos.

De volgende dag wilden we naar Ravenna fietsen. Toen we er vlakbij waren zagen we een bordje met daarop 'Rimini 35 km' en we dachtten: Dat kunnen we nog wel even doen. Helaas kwamen we toen op een soort semi-snelweg terecht waar we niet afkonden. Dat was tien kilometer linke soep. Toen we eraf waren kwamen zagen we een verkeersbord met daarom 'Rimini 48 km'. Vertrouw dus nooit Italiaanse verkeersborden! Uiteindelijk besloten we ergens een slaapplek te vinden. Voor niets ging het dit keer niet dus onderhandelden we een hotelkamer met korting: voor 40 euro een kleine driepersoons kamer waar we met z'n achten in mochten slapen. Het paste net. 'S avonds naar de pizzeria en de rest van de avond zaten we zoals gewoonlijk de hele tijd te kaarten.

Dinsdag was het nog een klein eindje fietsen naar Rimini. Onze bestemming was bereikt. We hadden gehoopt nog te kunnen doorstoten naar San Marino omdat we er vroeg waren. Helaas ging dat feest niet door omdat het erg lang duurde voordat we een slaapplaats vonden (een opvang centrum voor daklozen waar we in de bibliotheek mochten slapen) en omdat onze remmen in een erbarmelijke staat verkeerden (de mijne deden het bijna niet). Op het centrum voor daklozen hielpen we met het bereiden en uitdelen van het avondeten. Zo deden we ook nog wat aan social service.

Dag 6 fietsen we terug naar Ravenna waar we nog wat aan 'cultural sightseeing' deden en we een les oudheidkunde van Sergio en Dylan kregen. We overnachtten in een semi-klooster waar pelgrims vaak slapen en Donderdag ochtend vroeg namen we de trein terug naar Duino.

De rest van de week heb ik lekker uitgerust en heel veel films gekeken.

Tot volgende keer dan maar weer!