Israel

Door eeuwen van oorlogen, verbanningen, onderdrukking en overleving heen, bleven veel Joden de droom en de hoop houden dat ze ooit naar hun heilige land (ruwweg wat de het geografische gebied Palestina omvat) konden terugkeren. In 1896 ging de Joods Hongaarse journalist hier in zijn boek 'Der Judenstaat' practisch op in. Kort samengevat schreef hij dat alle Joden ter wereld een eigen 'thuisland' zouden moeten stichten of toenemend anti-Semitisme en steeds meer Pogroms te riskeren. Palestina werd het uiteindelijk gekozen thuisland. Wat best logisch is omdat die regio tot ongeveer 1800 jaar geleden het gebied was waar de Joodse beschaving thuis was. Tenminste dat is de claim die de Zionisten gebruikten om te rechtvaardigen dat Palestina het nieuwe Eretz Israel zou moeten zijn. Om een verder zijstapje te nemen: in het boek 'The Invention Of The Jewish People' schrijft Shlomo Sand dat de meeste Joden die nu in Israel wonen of er ooit naartoe zijn geemigreerd vooral bekeerlingen zijn die niets of nauwelijks iets etnisch gemeen hebben met de Joden die er millenia terug woonden. Het is dus nog maar de vraag of de claim dat Palestina (Samaria, Judea of wat dan ook) het land waar de Joden thuishoren omdat de Joden daar een etnische verbinding mee hadden waar is. Back to the main track: Theodoor Herzls idee voor het stichten van een Joodse staat en de keus voor Palestina werd sterk gemaakt met de pakkende slogan: "Een land zonder mensen, voor een volk zonder land." Deze laatste zin geeft zowel de oprechte droom van vele Joden als de kern van het conflict tussen de Israel en de Arabische wereld aan. Immers, Palestina was bevolkt met zo'n 600 000 Arabieren.

Theodor Herzl kreeg gelijk met zijn voorspelling: Tijdens de Holocaust werden tenminste 6 milioen Joden vermoord in de concentratiekampen. Deze gebeurtenis heeft als een katalysator gewerkt voor het vormen van een Joodse staat te vormen. Echter, de Joden die naar Israel waren geemigreerd en de duizenden Holocaust overlevers die naar Eretz Israel kwamen vonden, zeker toen in 1948 Israels onafhankelijkheid werd uitgeroepen (voor de Palestijnen is dit de Naqba of de Catastrofe), geen rust. Dat de Arabieren en vooral de Palestijnse Arabieren de Israelische staat niet wilden is niet verwonderlijk. Zij hadden immers voor ongeveer 2000 jaar in die regio gewoond en sindsdien zijn er tenminste 5 oorlogen tussen Israel en the Arabieren gewesst die Israel dankzij Amerikaanse hulp heeft kunnen overleven. Deze oorlogen en de dreiging voor Israels bestaan heeft veel effecten gehad op de cultuur en de nationale psyche van de religieuze en etnische Joden in Israel (er zijn ook zo'n 26% Israelische Arabieren en andere minderheden). Het voortdurende idee dat er een dreiging is, en ik laat hier buiten tot welke mate die er ook is of niet, zorgde ervoor dat ik de indruk kreeg tijdens veel gesprekken die ik had dat er ergens een sluimerende angst verborgen is. In het verleden (Oorlgen en twee Intifadahs) is die dreiging er zeker geweest met alle psychologische angsteffecten van dien. Ook heeft het geweld in het verleden er ook voor gezorgd dat er overal veiligheids controles zijn en dat het leger een gigantisch belangrijk deel van de cultuur vormt. Zo kijken veel jongeren er naar uit om het leger in te gaan en als je geen dienst in het leger hebt gedaan, dan is het veel moeilijker om een baan te vinden. Dit heeft tevens als gevolg dat degenen die geen militaire dienst hoeven doen zoals de Israelisch Arabieren veel lastiger een baan kunnen vinden en zo, samen met andere maatregelen, etnisch gediscrimineerd worden. Deze trend is echter aan het veranderen. Israel is naar mijn mening cultuur militaristisch en zeker in het begin vond ik het verbazend om overal dienstplichtige militairen te zien die naar huis of werk gaan. Ook waren er enkele mannelijke en in mindere mate vrouwelijke militairen die de hele tijd en overal hun wapens moesten dragen. Ook kwamer er af en toe dienstplichtige militairen naar het vrijwilligers project waar ik aan deelnam om mee te helpen. Dat was ook nogal wennen. Het leger heeft tevens ook een enorm verbindende functie voor veel Israeliers en de nationale identiteit wordt hierdoor versterkt. Veel Israelisers zien het leger en militaire dienst verder als pure noodzaak om zich tegen potentiele aanvallers te kunnen beschermen (denk vooral aan Hezbollah, Hamas en Iran). Deze angst voor aanvallers, of er op het moment een echte reele bedreiging voor het bestaan van Israel is of niet, wordt verder ook ijverig aangewakkerd door politici die meer stemmen willen winnen. Dit kan worden vergeleken met Geert Wilders die mensen bang maakt voor de Islam of het aanwakkerd maar dan gebeurd het in Israel in een extremere mate.

Hier zijn nog een aantal andere wetenswaardigheidjes. Een: de Israelis zijn gemiddeld heel pro westers in hun manier van doen en leven. Dit is best logisch gezien dat, ondanks verscheidene vredesverdragen ze door de meeste Arabieren nog steeds gehaat worden en sinds het Gaza flotilla incident zijn ze alle sympathie van Turkije ook kwijt. Vandaar dat ze op het 'Westen' zijn aangewezen.

Twee: Het familieleven van de mensen die ik er ontmoet heb is net zoals bij hun Arabische buren heel belangrijk.

Drie: de Israelis houden net zoals idereeen in het Midden-Oosten verschrikkelik veel van Hummus (en ik ook).

Vier: Israel heeft een van de hoogste BBP per hoofd van de bevolking ter wereld en of de economische wetgeving met opzet zo gemaakt is of niet, het houdt de economische ontwikkeling van de West Bank en de Gaza Strip tegen.

Vijf: het viel me op hoe weinig de gemiddelde Israeli weet over de mensenrechten situatie in de West Band en de Gaza strip of zelfs wat het leger er precies doet: "De veiligheid van Israel bewaren." Dit geldt volgens mij ook voor Israelische soldaten. Ikzelf heb het idee dat de regering en het leger ook absoluut niet willen dat iedereen weet wat er precies gebeurd.

Zes: de meeste Israelis die ik heb ontmoet zijn, voor Israelische begrippen heel erg links en tegen de bezetting maar tegelijkertijd ook sterk pro Israel en vinden ze dat de overheid en het leger alles moeten doen om de veiligheid te bewaren. Dat het betekent dat een heel volk, de Palestijnen, daarvoor onderdrum wordt wisten ze niet of ze namen het voor lief. Het bracht anderen echter in verlegenheid. Toch vinden vinden veel links geoorienteerde Israelisch dat als de situatie niet snel veranderd Israel de nieuwe apartheids staat wordt, maar is het dat nog niet (volgens mij wel).

Zeven: veel Israelis lijden onder het 'Calimero complex' en dat betekent zo ongeveer: 'de hele wereld is tegen ons en begrijpt ons niet.'

Acht: De mensen die ik in Israel heb ontmoet zijn heel gastvrij en vriendelijk en ze denken net zoals de meeste mensen die ik op de aardbodem heb ontmoet dat ik meer moet eten omdat ik te dun ben. Niet zo verwonderlijk moet ik ook hen uitleggen (zoals altijd) dat ik al 10 jaar probeer aan te komen en dat het niet lukt.

Negen: veel Israelis zeggen dat Tel Aviv een land binnen Israel is en daar zit wel wat in omdat Tel Aviv gemiddeld veel opener, progressiever en westerser is dan de rest van het land. Ik heb ook gehoord dat Tel Aviv een van de beste Gay Parades ter wereld heeft. Tegelijkertijd is is de wetgeving over het huwelijk en scheidingen net als bij hun Arabische buren religieus en seksistisch.

Tien: volgens Shai, mijn UWCAd eerstejaars uit Netanya (een stad ter grootte van Zoetermeer ten noorden van Tel Aviv) kun je Israelis indelers in drie groepen: conservatief, seculier en religieus en het maakt daarbij niet uit of ze nu Azkenazische, Sefardische, Ethiopische, Arabische of andere roots hebben of niet.

Elf: veel mensen in Israel zeggen dat hun onderwijssysteem slecht is en dat het beter is daarin te investeren dan in automatische mitrailleur installaties op de 'veiligheids/apartheids muur' die op een afstand bediend woorden door blijkbaar vooral vrouwelijke dienstplichtige soldaten die een computerspel spelen, waarin ze als ze schieten echte Palestijnen raken ( het tweede deel van de zin heb ik er bij gedaan om het contrast te benadrukken en het emotivistischer te maken).

Twaalf: de bijnaam van president Netanyahu is 'Pinokkio' omdat iedereen vind dat hij corrupt is en er over liegt.

Dertien: Ik heb naast Tel Aviv, Netanya, Jerusalem en de Dode Zee (die overigens stervend is) niet veel van Israel gezien en wil ik de rest ook nog graag zien. Gelukkig geeft mij dat alleen maar extra excuses om terug te komen.

Veertien: Ik zou als ik wil 'overnight' Israeli kunnen worden zolang ik me maar tot het orthodox jodendom bekeer en dat lijkt me dus echt niets.

Hier zijn onder anderen nog een paar extra zinnen met mijn persoonlijke mening: na in de West Bank en Israel te zijn geweest begrijp ik steeds minder van de situatie hier, ben ik verward en krijg ik de indruk dat morele rechtvaardigingen voor acties vooral gebruikt worden om (volgens vele philosofisch morele theorien) niet morele acties te rechtvaardigen.

Ook vind ik nog steeds dat vrede de essentie van zowel het Jodendom, de Islam als het Christen dom is en hebben veel religieuze mensen dat nog steeds niet begrepen en daarom schrijf ik hier dat vrede in het heilige land een martelaar is geworden en het er op het moment echt niet naar uit ziet dat er een spoedige oplossing komt want die is op het moment volgens mij niet.

In ieder geval raad ik idereen die geinteresseert is in geschiedenis en religies (of zelf religieus is) aan om zeker naar Israel en de Palestijnse gebieden te komen omdat het er gewoon super interessant is en omdat dat de beste manier is om een eigen mening over het conflict te vormen. Iedereen is tot op zekere hoogte ook bevooroordeeld en ik dus ook.

Dit blog is waarschijnlijk al, of wordt het langste blog die ik ooit geschreven heb en nu wil ik iets opschrijven over wat ik eigenlijk in Israel gedaan heb.

De reden dat ik naar Israel kwam was vooral omdat ik er een SEED project deed. SEED betekent Student Engagement for Education and Development en is een project dat is opgezet door een co-year op het UWC uit Thailand. Het idee is dat elk jaar studenten projecten starten om iets met onderwijs en ontwikkeling te doen. Dit jaar waren er projecten in Cambodia, Bolivia, El Salvador en Israel. Het project waar ik aan meedeed was geintegreerd in een zomerkamp voor kinderen van gast arbeiders. Deze kinderen waren tussen de 8 en de 11 jaar en heel erg schattig. Tijdens een van de eerste dagen vond een van de kinderen dat ik op Shaggy, het baasje van Scubidoo leek. Scubidoo is een hond uit een film en bij gevolg werd ik er vaker Shaggy dan Christof genoemd. De meeste van de kinderen in het kamp kwamen uit de Filipijnen en Latijns America en spraken daardoor Engels of Spaans. Verder werden we (ik en 9 andere UWC studenten) geholpen met de vertaling naar het Hebreeuws door lokale vrijwilligers en Shai, die het project geoorganiseerd had. Sommige dagen hielpen wij mee met de activiteiten wat soms nogal nutteloos was omdat alles in het Hebreeuws was en ik daar niets van begrijp, behalve dat ik het alphabet kan opzeggen. Op andere dagen deden we de activiteiten zelf. Een dag deden we bijvoorbield iets met multiculturaliteit (is dat een Nederlands woord?) en op een andere iets met het milieu en we deden ook enkele dagen iets met sport. Twee keer ben ik ook met de 'kampkinderen' naar het zwembad geweest en daar fungeerde ik als een soort speelbal van de kinderen die met me wilden stoeien, spelen en op me klimmen en moest ik ze als een veerboot van de ene kant naar de andere kant door het diepe water brengen. Enkele kinderen in het kamp hadden ouders die illegaal in Israel wonen en moeten misschien binnenkort gedwongen naar het land van hun ouders terug terwijl ze de cultuur aldaar niet kennen en de taal niet goed spreken (in dat opzicht heeft Israel wel heel veel gemeen met Nederland). Het kamp was altijd van negen tot twee uur 's middags en daarna ging ik vaak naar het strand (de eerste keer werd ik verschrikkelijk verbrand door de zon en) of ging ik met de anderen Tel Aviv bezichtigen. Verder ben ik naar Jerusalem , de meest betwiste stad in het Midden-Oosten geweest en heb ik daar een vredeswens uitgesproken bij de klaagmuur.

Ook heb ik er veel van de Israelische UWC'ers ontmoet en de meerderheid van hen vertelde me dat volgens hen geen enkel politieke overeenkomst tussen Israel en de Palestijnse Gebieden een langdurige vrede zou opleveren en daar zit voor verschillende redenen iets in. Tijdens mijn verblijf in Israel werd Nederland tweede van de wereld met voetbal en was Spanje gewoon beter en daarom de verdiende winnaar. Over een aantal wold cups mag Nederland vast wel een nieuwe gooi naar de wereld titel doen.

Na twee weken, was het weer tijd om door te gaan. Ik heb nog een nacht bij een collega van mijn vader en tevens een van de zeven antroposofische huisartsen in Israel gelogeerd. Hij woont met zijn familie in Kibbutz Harduf en zijn huis heeft een schitterend uitzicht over Haifa. De ochtend erna ben ik met de bus naar Amman gegaan. Gelukkig heb ik geen noemenswaardige grensproblemen ondervonden aan de Israelisch kand. Aan de Jordaanse kant van de grens kreeg ik echter wel een korte ondervraging en werden mijn rugzakken doorzocht. Dat was verder best grappig want elke keer dat een anderee veiligheids beamte de inspectie ruimte binnenkwam gaf hij de mand die me controleerde een hand en een kus. Zo groeten mannen die elkaar goed kennen hier. Nu ben ik in Amman bij Aws, een schoolvriend van me van het UWCAd.

Hier nog even een reminder: alles wat ik hier geschreven heb, is mijn persoonlijke, nog steeds zeer simplistische, onvollegdige, bevooroordeelde en emotivistische mening en daarom nog een keer: ga naar Israel, de West Bank, Jordanie, Libanon en Syria zoals ik om je eigen mening te vormen en te leren hoe gaaf de culturen hier zijn.