Palestina en een beetje meer van het Midden Oosten

13 juni vertrok ik uit Libanon naar Jordanie. Op de luchthaven van Beirut kreeg ik een niet zo leuke verassing: mijn ticket bleek gecancelled en ik heb nog steeds geen idee waarom. Ik moest dus een nieuwe kopen. Verder had ik een heel aangename vlucht met Middle Eastern Airlines naar Amman. Voor het geval dat je ergens in het midden oosten zit, MEA is een aanrader.

In Amman werd ik opgewacht door Aws, een schoolvriend van het United World College. Ik bleef slechts een nacht in Amman want de volgende dag vertrok in naar Israel & The Palestinian Territories zoals die regio officieel heet. Aws heeft een hele vriendelijke familie en later, omstreeks half julie kom ik er terug om meer van Jordanie en de Jordaanse cultuur te zien. Het opdoen van verschillende culturen en perspectieven is immers het doel van mijn reis.

De King Hussein/ Allenby bridge grensovergang tussen Jordanie en Israel & the Palestinian Territories was geen leuke ervaring, maar ik zou het voor geen goud hebben missen. Het was zeker interessant. Aan de Jordaanse kant was het best leuk. Ik heb zelfs grappen gemaakt met de Jordaanse douane, maar aan de Israelische kant was het minder leuk. Ik werd namelijk flink ondervraagd. De reden hiervoor was dat ik een Libanees visum stempel in mijn paspoort had en dat is een garantie voor ondervragingen. Misschien hadden ze ook door dat ik tijdens de ondervragingen flink zat te liegen omdat ik niet wilde dat ze wisten dat ik naar de West Bank zou gaan. Uiteindelijk duurde het hele grens gedoe zo'n 5 uur en toen kon ik verder richting Nablus gaan.

Het tweede probleem deed zich al snel aan want mijn telefoon stopte door mijn fout met werken en toen ben ik zonder via Jerusalem en Ramallah, naar Nablus gegaan door onderweg aan mensen te vragen of ik hun telefoon kon gebruiken.

In Nablus aangekomen was het even lastig om te vinden waar ik naartoe moest. Uiteindelijk lukte het met de hulp van vier nauwelijks Engels sprekende Taxichauffeurs. De verblijfplek van het project waar ik aan deelnam was in een schoolgebouw (kinderen hadden vakantie)aan de westkant van de stad. Nablus zelf ligt in een vallei in de bergen. Om de stad heen zijn nog wat dorpen, een israelische militaire basis en een tweetal settlements. Op het kamp waren ongeveer 55 internationale volunteers uit Noord-Amerika, West-Europa en er was iemand uit Vietnam. Verder waren er ook circa 15 local volunteers die meehielpen met het organiseren van events, lectures en die ons hielpen als tolk met ons vrijwilligers werk. Een deel van de groep gaf ook lectures aan studenten over debating, team-building en public-speaking. De rest, waaronder ik, werkte in het Askar Refugee camp met kleine kinderen. Ik gaf bijvoorbeeld kinderen van tussen de 5 en 11 engelse les. dat was vaak lastig want kleine kinderen zijn super energiek en het duurde bijna een week voordat mijn groep doorhad hoe goed les te geven. Ondanks de drukte van de kinderen was het onwijs gaaf om te zien hoe de kinderen hun best deden.

's Middags was er meestal een cultural event, bevoorbeeld een rondleiding door het oude centrum van de Nablus, een bezoek aan de Samaritaanse gemeeschap in Palestina. De regels en tradities in hun religie zijn heel verwant and het Jodendom en verder zijn veel regels en tradities gabaseerd op het laten voorbestaan van de religie. Een paar keer hadden we ook een lecture van iemand met verschillende onderwerpen zoals het water conflict tussen Israel enzerzijds en de West Bank & de Gaza strook anderzijds. Verder had ik lectures over verschillen tussen Oost en West en Double Standards in de politiek, Over problemen met onderwijs in de West Bsnk, het perspectief van de Palestinians die in Israel wonen en een lecture over de (apartheids) muur, racisme en de nederzettingen in de West Bank. Het was wel jammer dat er geen lecture was over de Palestijnse cultuur, maar door gesprekken met locals heb ik er toch veel van geleerd.

s'Avonds hadden we gewoonlijk een entertainment activiteit zoals concerten, WK-voetbal (bijna iedereen steunt Brazilie), een bezoek en rondleiding aan de An-Najaf universiteit van Nablus (Engineering en Law zijn heet meest populair), voetbal spelen met Nablusi kids en een bezoek aan het Balata vluchtelingen kamp. Verder ben ik tijdens een vrije dag op bezoek geweest bij een vriend in Tulkarm, een stad ten noord westen van Nablus en was er een trip naar Hebron (de oude stad is heel interessant en er is midden in de stad een settlement met 400 settlers en rondlopen door het centrum is soms ronduit gevaarlijk) en Bethlehem (De Church of Nativity is heel interessant en de muur die Israel van de West Bank scheidt ook. De eerste vooral om de diversiteit aan Christenen en mensen van over de hele wereld die de kerk bezoeken en de tweede omdat overal op de muur vredesboodschappen gekalkt zijn en de muur gigantische stukken "West Bank" voor verschillende redenen (water bronnen, veiligheid, economisch voordeel) aan Israel toevoegd). Verder ben ik ook in Qalqilyia qeweest en heb er met de goeverneur gesproken over muur die de stad aan drie kanten omgeeft.

Overal heb ik verhalen gehoord over de bezetting en de Naqba (de catastrofe voor de Palestijnen) en de onafhankelijkheidsdag van de Israelische staat. De tientalle checkpoints waar ik vaak langskwam zijn niet zo erg als een paar jaar geleden en vaak wordt er niet gecontrolleerd (toch is het best beangstigend). Wel hoor ik vaak gevechtsvliegtuigen laag, en op topsnelheid overvliegen. Het is vooral intimidatie om te laten zien wie er de baas is. Ook laten de muur en de checkpoints duidelijk zien dat er flink veel racisme is tegen de Palestijnen. Dat ricisme is er, alhoewel met mindere mate, de andere kant op en de Israeli's zijn vaak ook flink racistisch naar elkaar (Vooral tussen Sefardische en Azkenazisch groepen, maar daar hoop ik snel meer over te leren).

Verder zijn de Palestijnen de meest gastvrije mensen die ik ooit heb ontmoet. Ze doen echt alles voor hun gasten en ondanks alle moeilijkheden die ze hebben, lukt het de meesten om gelukkig te zijn met wat ze hebben.

Na het kamp ben ik naar Tulkarm gegaan om een paar dagen bij Mohammed en zijn familie te blijven. Hij heeft een fantastisch lieve familie en ze wonen in een hele grote villa op een heuvel buiten Tulkarm met een prachtig uitzicht. Na vier gezellige dagen daar, zit ik nu in Netanya en logeer ik bij Shai in Israel. Time to get to now about the perspective on the other side of the wall. Dit is vooral omdat ik de laatste twee weken de situatie heb leren zien door een Palestijnse bril. Nu wil ik die bril afzetten en door een israelische bril kijken. Dat zal trouwens vrij lastig worder gezien dat ik mijn sterke mening al klaar heb.

In ieder geval. Nederland - Brazilie was verassend genoeg 2-1 en zowel Mohammeds als Shai's familie steunden Brazilie dus het maakt niet uit of ze beiden 20 minuten van elkaar vandaan wonen en ze tegelijk in een wereld realiteit leven die helemaal verschillend is, ze zijn beide bedroefd en ik als oranje supporter ben blij.