Lebanon, First impressions

Hoi, daar ben ik weer. Dit keer vanuit Broumana, Libanon.

Zaterdag 5 juni ben ik vanuit Schiphol, via Riga (Letland), naar Beirut gevlogen waar ik werk opgepikt door de familie Joukhdar en Ben, een van mijn UWC co-years.

Daarvoor had ik al wat problemen ondervonden met de Libanese douane, maar na een 1 wachten en een paar ondervragingen was ik in Libanon.

Hier zijn mijn eerste indrukken:

Ik logeerde bij de familie van een co-year uit Libanon, Habib. Hij is de oudste, heeft een jongere broer en zus en spreekt beter Engels dan Arabisch. Dit komt omdat hij in Australie geboren is. in 1997 zijn zijn ouders naar Libanon teruggekeerd omdat het er 10 jaar na de brugeroorlog, sociaal en economisch weer rustig genoeg was.

Vanwege hun Australische achtergrond wordt er bij Habib thuis voornamelijk Engels gesproken. Echter en tot mijn verbazing, spreekt de jeugd in zijn beurt meer Engels dan Arabisch. Libanon is namelijk sterk beinvloed door de Engelse en voornamelijk de Franse koloniale overheersing. Naast Arabisch, is het Frans en Engels een must om te spreken voor de meeste Libanezen. Veel kinderen, vooral in de wat rijkere families worden dus in het Engels of Frans opgevoed.

Het dorpje waar Habibs familie woont ligt ongeveer 20 km ten oosten van Beirut op zo'n 700m en als het helder weer is kan je Beirut en de zee zien. Broumana, het dorp, ligt namelijk op ongeveer 800m. In de zomer is het er rond de 30 graden (of warmer), maar in de winter vriest en sneeuwt her er regelmatig. 30 cm sneeuw is geen uitzondering in Broumana. Verder is Libanon erg bergachtig met de hoogste berg 3000+ en heeft het in de winder voldoende neerslag om de zomerdroogte op te kunnen vangen. Deze combinatie zorgt ervoor dat de zomers mediteraan warm zijn en de winters aan de kust nog steeds een goede temperatuur hebben, maar er tevens in de bergen geskied kan worden. Ondanks de zomerhitte heb ik er al sneeuw gezien. Habibs vader had ons meegenomen naar een natuurreservaat waar nog Libanese Ceders zijn zodat we het nationale teken van Libanon konden zien. De Phoeniciers die hier meer dan 2300 jaar geleden leefden exporteerden deze bomen al met groot succes.

Tijdens deze toch door Libanon, gingen we ook langs bij Habibs grootouders die in een klein dorpje een groote boomgaard hadden. Verder moest ik ook het heerlijke Libanese schepijs proberen (Italiaans is toch beter) en moest ik steeds aan de Franse Riviera denken omdat veel straatnamen, reclames en restaurants Franse namen hebben en het landschap vergelijkbaar is met dat rondom Nice.

Thuis bij Habib, die in een modern, ruim appartement woont is Habibs moeder de baas die constant alles schoonhoudt en wil dat ik aan een stuk door eet. Ze is een schat van een mens en het libanese eten is heerlijk, maar er zit helaas geen zwart gat in mijn maag.

Al dat heerlijke eten goed te verbranden ben ik elke ochtend gaan rennen. Op een keer kwan ik langs een legerbasis die in de buurt van Broumana ligt en maakte ik een kort praatje met een Soldaat die me hartelijk welkom in Libanon heette. Wat een gastvrijheid, Het leger in Libanon is overigens niet sterk. Het heeft erchter een uitstekende verbindende functie om de etnische en religieus verdeelde groepen bij elkaar te houden. De Joukhdars behoren overigens tot de Christelijke minderheid.

Over religie gesproken, in Beirut staan de kerken en Moskeeen gezellig naast elkaar en ondanks dat er af en toe religieuze spanningen zijn, worden deze vooral door politieke groeperingen veroorzaakt (die overigens wel aan religieuze groepen gelieerd zijn). Veel Christelijke groepen steunen Hezbollah bijvoorbeeld dus van politiek religieuze segregratie is nauwelijks sprake. Verder draagt volgens Habibs vader slechts een op de 10 moslim vrouwen een hoofddoek. Ik weet niet of het waar is, maar ik heb er in ieder geval niet veel gezien in gebieden waar voornamelijk moslims wonen. Daar zou Geert Wilder een voorbeeld aan kunnen nemen.

Toch is het zo dat Libanon, sterk beinvloed is door de Franse overheersing. Het heeft daarom veel westerse invloeden en Beirut ziet er (vooal in het centrum) erg modern uit. Bijna alles is er uitstekend herbouwd na de burgeroorlog en de laatste Israelisch inval. Het toerisme floreert duidelijk. Toch is het nog niet het Parijs van het Midden-Oosten dat het eens was. Andere gebieden, zoals het zuiden of de Palesijnes vluchtelingenkampen zijn arm en onderontwikkeld (deels door wetterlijke verboden en deels door oorlogen).

Door de regionale instabiliteit en veel grote mogendheden die er belangen in de regio hebben (Israel aast op Libanons water, de VS en Israel willen Hezbollah vernietigen die op zijn beurt weer gesteund wordt door Iran en Syrie, er zijn nog steeds politieke groeperingen in Libanon die elkaar af en to letterlijk naar het strot vliegen) zijn er veel factoren die Libanons Economische groei verhinderen. Ook is er een hoop corruptie. Toen de familie Joukhdar weer in Libanon ging wonen, moesten er heel wat ambenaren worden omgekocht om water, gas en electriciteits aansluitingen te krijgen. Toch heeft Libanon van de landen in het westen van het Midden-Oosten, na Israel, het hoogste bbp per capita.

Nog een paar gekke dingen die ik zag: Een oude boom in het midden van een zee van asfalt die ze niet weg wilden halen toen de weg werd aangelegd. Veel mensen die Ben, mijn co-year uit Hong Kong die er ook was, Jackie Chan noemden. Huizen die door Christenen zijn gebouwd hebben vaak rode daken, de rest niet. Franse woordjes in het dagelijkse Arabisch dat ik om me heen hoor. Een douane officier die het maar gek vind dat ik een Joodse achternaame heb en niet Joods ben.

Dat waren mijn eerste ervaringen in Libanon en ik raad iedereen er naar toe te gaan want het is een prachtig land.

Ik ben er dus volop van aan het genieten. Zondag vlieg ik door naar Jordanie en daana ga ik naar Palestina (Israel en de Palestijnse gebieden).